Bugün Meriç ziyaretindeydim.
Geçen yılın ocak ayından beri gitme fırsatı bulamadığım Meriç’in bildik halinin olumlu bir değişiklik göstermeden aynen varlığını koruduğunu, Uzunköprü- Meriç arası yolun bol yamalı durumunu görünce anladım.
İlçenin kırk yıllık yamalı yol gerçeğini, ilgisizlikleriyle bu çağda kadere dönüştürme başarısı gösteren, küçüğünden büyüğüne siyasetçisi ile bürokratına yakası sıkı sıkı kapalı selam ve saygılarımı söylenerek ilçeye girerken, ana caddenin engebeli araziyi andıran varlığıyla karşılaşınca, belediye hizmetlerinde iktidar partisi farkını yaşayarak görmüş oldum.
Aracımın içinde hoplaya zıplaya ilçe merkezine doğru seyrederken, maket durumundan haberdar olmayanın camii inşaatı sanabileceği yeni Kaymakamlık binasının bitmeye yakın halini de görme imkanı buldum.
Meriç’in insan merkezli kazanımları ile kişi merkezli kayıpları üzerine görüş alışverişli söyleşiyle geçen, yaklaşık bir saatimi saygı duyduğum ve varlığını ilçe için kazanım bildiğim bir kişilik olan Yunus Atay ile sohbetle geçirdikten sonra, kilit taşı döşenen yolda çay içerek dinlenen işçileri fotoğrafladım.
Meriç’e her gittiğimde damak tadımın ayarı için uğradığım Hacı’ya merhaba demek için yine uğradığımda olmadığını öğrenince, merhabamı mirasçısı delikanlıya bırakarak yürüdüm.
Bu yazıda yer alan olumlu ve olumsuz satır varlığını yeterli bulduğumdan, olumsuzluk ağırlığı birkaç yazılık olan son ziyaret yerimin içeriğine bu kadarlık dokunarak Meriç ziyareti yazımı şimdilik bitiriyorum.
