Bugün bir konuğumuz vardı…
Bir iş için bugün Edirne’ye gelen eşimin kız kardeşi beraberinde 6 yaşlarında ki küçük kızını da getirip bize bırakınca, çoktandır torun beklentisi olan ailemize bir günlükte olsa yarı hüzünlü, yarı keyifli bir gün yaşatmış oldu. Yarı hüznün nedeni, çocuğun sık sık öksürmesiydi… Oldukça narin bir bünyesi olan çocuk, anlık mevsimsel değişiklikler kaynaklı sık sık, ama kendisini çabuk toparlayan sağlık sorunu yaşıyordu. Çocuklar konusunda tam bir anne duyarlılığına sahip olan Teyzesi Ömür Hanım bu yüzden uzaktan da olsa, anne babaya, gün boyu söylenip durdu.
Torun aşkıyla yanıp kavrulduğumuzu bildiğinden annesinin akıl etmesiyle bana “dede” diyen Yaren hanım da, AVM bağımlısı zamane çocuklarındandır. Daha gelir gelmez AVM lafını etmeye başlayınca, torun ağırlığındaki konuğumuzu el mahkum tam teşekküllü bir AVM’ye götürdük.
AVM içerisinde gezerken yanımıza yaklaşan bir bayan görevli, çocuklara yönelik etkinlik olduğu konusunda bilgilendirerek çocuğu getirmemizi önerdi. Getirdik, bizimkisi kapıdan başını uzatıp içeriye şöyle bir göz attı, geri dönüp dışarıya çıkarken, aristokrat genç kız havasıyla “Ih, içeride hep çoluk çocuk, benim ne işim var onların arasında” diye, söyleniyordu.
Çocuk oyun bölümlerinin bulunduğu üst kata çıktığımızda baktım, yeme içme yerleri tıka basa insan doluydu… AVM açıldığında Edirne’nin ünlüsü olan yeme içme markalarından bir kaçının da bulunduğu bu bölümde, artık onlardan eser yoktu ve emperyalizmin tıkınma kültürü işgalini çoktan tamamlayarak kalıcı hale geldiğini, Türkçenin ırzına geçen yazılarla dolu tabela ve reklam panolarıyla gözümüze soka soka anlatıyordu.
Gördükçe beni sarsarak utandıran görüntülerdendir, kendi değerlerini köle kaderciliğiyle emperyalizmin hizmetine sunan insan tiplerinin ortaya koydukları bu gibi bilinçli-bilinçsiz işbirlikçi pezevenklik örnekleri.
