(Nazmi Metin Çalışması)
Atan yürekle akıp giden hayatın her koşulda yürekli yaşayanı olabilmek amacıyla ilk adımlarımı, iki ayağımın üzerinde durduğumu görerek attığımda; Gören iki gözüm, anlamaya çalışan beynim, inadına sevmelere yanan yüreğim, insancıllığımla dizginlenen öfkem, dönüştürme menzilinde, okuma yazma tutkum vardı.
En önemlisi de insan olduğumu biliyor; doğruları ve yanlışları insanla görüyordum.
Çocukluğumun renkleri; gökyüzü mavisi, meşe yeşili, yüz pembesinde gülücük sarısıydı.
İlk gençliğimin renkleri; şiir pembesi, melankoli sarısı, beyaz kağıtta kalem karasıydı.
Gençliğimin renkleri; ufuk kırmızısı, öfke kızılı, inadın sarısıydı.
Gençlik sonrası renklerim; geç sevda pembesi, inadına dik durma kızılı, düşün sarısı, gerçek kırmızısı, umudun mavisi, hayatın tüm renkleriydi.
Bu satırları yazarken bulunduğum kırk altı yaşına kadar yaşadıklarımın bende bıraktığı izler ne kadar derin olursa olsun, duruşumun yansıttığı inadımın ışığında görünen hep, “renklerim” oldu.
Elbette ki öfke duydum ama, kan dökecek kadar değil..
Elbette ki nefret ettim ama, yaz yağmurunun yağış süresi kadar.
Hayatın sevgiyle daha yaşanır olabileceğine inanıyorum…
Bu inancın ışığında, her canlının yaşam hakkını savunuyorum.
Gazeteciliği de her canlının yaşam hakkını, var olma hakkını savunmak için seçtim.
Hayatı atan yürek, soluyan can anladım; böyle anlatmaya çabaladım.
Bu yazılar, çaba gösterirken beni daha güçlü savunmalara bileyen olumsuzlukların bir dökümüdür.
Yazılı olan kalıcı olandır…
İşte bunun için yazdım.
Nazmi METİN
